चिमटे काढले, ढकलून दिलं तरी जयललिता दोन दिवस प्रेताजवळ उभ्या राहिल्या

MGR आता राहिले नाहीत !
तिच्यासाठी हा मोठा धक्का होता. तिला एकटं टाकून तो निघून गेला होता. घाबरलेल्या अवस्थेत तिने ड्रायव्हरला बोलावले आणि एमजीआरचे निवासस्थान असलेल्या रामावरम गार्डन्सकडे धाव घेतली. जेव्हा ती पोहोचली तेव्हा तिच्या गाडीला गेटवरचं रोखण्यात आलं. ती गाडीतून उतरली आणि गेटवर हात मारू लागली. शेवटी दार उघडले पण मृतदेह कुठे आहे हे कोणीच तिला सांगायला तयार नाही. घरच्या पायर्‍यांवरून ती अनेकवेळा धावत सुटली पण सर्व दरवाजे तिच्यासाठी बंद केले होते. जेणेकरून तिला एमजीआरच्या मृतदेहाची झलक मिळणार नाही. एमजीआर फक्त तिचा गुरूच नव्हता तर त्याच्यासोबत जवळचा आणि भावनिक प्रवास ती जगत होती. अचानक हा प्रवास थांबला होता.

शेवटी तिला सांगण्यात आले की त्याचा मृतदेह मागच्या दाराने नेऊन राजाजी हॉलमध्ये नेण्यात आला आहे. हृदयाची धडधड घेऊन ती गाडीत बसली आणि ड्रायव्हरला राजाजी हॉलकडे निघायला सांगितलं. राजाजी हॉलमध्ये पोचल्याबरोबर एमजीआरच्या थंड पडलेल्या देहाकडे तिने धाव घेतली. पूर्ण बाह्यांचा शर्ट, फर कॅप आणि गडद चष्मा असा एमजीआरचा ट्रेडमार्क पोशाख नजरेसमोर निपचित पडलेला दिसत होता. जय ललिता एमजीआरच्या डोक्याजवळ हताश आणि आता सगळं संपलं अशा मुद्रेने तटस्थ उभी राहिली.

संध्याला म्हणजे जयललिताच्या आईला तिची काळजी घेण्याचे वचन दिलेल्या मॅटिनी मूर्तीचे निर्जीव शरीर पाहून तिच्या भावनांची कल्पना येऊ शकते. तिने एकही अश्रू ढाळला नाही. तिने आक्रोश केला नाही. पहिल्या दिवशी तेरा तास आणि दुसऱ्या दिवशी आठ तास असे दोन दिवस एमजीआरच्या पार्थिवाजवळ उभे राहून तिने जमलेल्या शोककर्त्यांना थक्क केले. तिने स्वतःला शारीरिक थकवा न देण्याची इच्छा व्यक्त केली. या सगळयात घटनेत तिचा चेहरा सगळ्या तामिळनाडूसमोर सतत येत होता. तिचं पार्थिवाजवळ सतत दिसणं एमजीआरची पत्नी जानकीला सहन होणारं नव्हतं.

जानकीच्या अनेक महिला समर्थक तिच्या जवळ उभ्या राहिल्या आणि जयललिताच्या पायावर मारू लागल्या. काही बायकांनी बोटांची नखे तिच्या पाठीत खुपसली. तिला हाकलण्यासाठी तिला चिमटा काढू लागल्या. पण अपमान आणि तिचा अभिमान गिळून ती निःसंकोचपणे उभी राहिली. जिद्दीने तिने स्थान सोडले नाही, तिथेच उभी राहिली. तिला तिच्या आजूबाजूच्या परिस्थितीबद्दल अनभिज्ञ वाटत होतं. पण तिच्या मेंदूला एक प्रश्न पडला असेल – आता काय? ती अडतीस वर्षांची होती, अविवाहित होती, एका माणसाने तिला अशा अवस्थेत सोडले होते. एमजीआर ज्याने तिला पुढच्या चांगल्या भविष्याची आश्वासने देऊन राजकारणात आणले होते. पक्षाच्या कार्यकर्त्यांनी त्यांच्या लाडक्या नेत्याची नैसर्गिक उत्तराधिकारी म्हणून ज्यांच्याकडे पाहिले होते, ती आता त्या दिवंगत नेत्याचे दर्शन घेण्यासाठी संघर्ष करत होती.

बंधूकधारी सैनिकांच्या सुरक्षेत एमजीआरची अंतयात्रा निघाली होती. तिने मृतदेहाचा पाठलाग करून मृतदेहावर पुष्पहार अर्पण करून अंत्ययात्रेत सामील होण्याचा प्रयत्न केला. ड्युटीवर असलेल्या सैनिकांनी तिला गाडीत बसण्यासाठी हात देऊन मदत केली. तेवढ्यात मागून संतप्त आरडाओरडा झाला आणि आमदार डॉ. के.पी. रामलिंगम तिच्याकडे धाक दाखवत पुढे आला. अचानक तिच्यावर प्राणघातक हल्ला झाला. जानकीचा भाचा दीपन याने कपाळावर वार केला आणि तिला गाडीतून ढकलले. तिला दुखापत झाली होती. दीपन आणि रामलिंगम यांनी तिला आक्रोश करून वेश्या म्हटले. शारीरिक जखमांपेक्षा आणि मानसिक जखम मोठी होती. तिने अंत्यसंस्कारात सहभागी न होण्याचा निर्णय घेतला.

ही बातमी वणव्यासारखी पसरली आणि पक्षाच्या कार्यकर्त्यांमध्ये खळबळ उडाली. पक्षाचे कार्यकर्ते आणि खासदार आणि आमदारांसह अनेक नेत्यांनी तिला पाहण्यासाठी गर्दी केल्याने तिचे मन उफाळून आले. पक्षाचे नेते म्हणून एमजीआरचा उत्तराधिकारी असल्याचा दावा करत त्यांनी तिच्या पाठीशी उभे राहण्याची शपथ घेतली. कार्यकर्त्यांपैकी अनेक जण उघडपणे म्हणाले, ‘आम्हाला करिष्माई नेता हवा आहे. जयललिता ही एकमेव करिष्मा असलेली एकमेव व्यक्ती आहेत.’

तिला खात्री वाटली की एमजीआर ने तिला आपला उत्तराधिकारी म्हणून नामांकित केले नसले तरी लोंकाच्या मनातील तिची प्रतिमा कमी झाली नाही आणि ते तिच्या बाजूने निर्णय घेतील. पण लगेच निवडणुकीची गरज नव्हती. AIADMK ने सहज बहुमताने निवडणूक जिंकली होती आणि पुढच्या निवडणुका दोन वर्षांवर होत्या.

एआयएडीएमकेच्या ९७ आमदारांनी जानकीला पाठिंबा देणार्‍या निवेदनावर स्वाक्षरी केली आणि ते एस.एल. खुराना, राज्यपाल ज्यांनी त्यानंतर जानकी यांना सरकार स्थापन करण्यासाठी आमंत्रित केले. जानकी यांनी ७ जानेवारी १९८८ रोजी मुख्यमंत्री म्हणून शपथ घेतली. त्यांना २८ जानेवारीपर्यंत बहुमत सिद्ध करायचे होते. सभापतींनी जानकीच्या बाजूने उघड पाठिंबा दर्शवल्याने त्या दिवशी विधानसभेत प्रचंड गदारोळ झाला. या उघडपणे नियमांची पायमल्ली केल्याबद्दल अनेक सदस्यांनी संताप व्यक्त केला. अचानक काही गुंडांनी घुसून जयललिता समर्थक गट आणि काँग्रेस आमदारांना मारहाण करण्यास सुरुवात केली. हाणामारी दरम्यान कोणीतरी पोलिसांना सूचना दिली. तामिळनाडू विधानसभेच्या इतिहासात पहिल्यांदाच पोलिसांनी विधिमंडळाच्या सभागृहात घुसून आमदारांवर लाठीमार केला. या सगळ्या गोंधळातच सरकारने विश्वासदर्शक ठराव जिंकल्याची घोषणा सभापतींनी केली.

जेव्हा जयललिता यांना विधानसभेतील गोंधळाची माहिती देण्यात आली तेव्हा त्यांना माहित होते की वाया घालवायला वेळ नाही. जयललिता यांनी लोकशाहीची हत्या झाल्याचे निवेदन जारी केले आणि जानकी यांचे मंत्रीपद त्वरित बरखास्त करण्याचे आवाहन राज्यपालांना केले. विरोध करणाऱ्या AIADMK आमदारांनी, स्थानिक काँग्रेस सदस्यांसह, राज्यपालांची भेट घेतली आणि घडलेल्या प्रकाराचा तपशीलवार अहवाल दिला. राज्यपालांनी आपला अहवाल केंद्राकडे पाठवला आणि शिफारस केली की अशा परिस्थितीत सध्याचे सरकार बरखास्त करून त्वरित आणीबाणी जाहीर जाहीर करावी. केंद्रसरकारने त्यांचा हा प्रस्ताव मंजूर केला आणि इथून पुढे जयललिता पर्व सुरु झाले. जयललिता यांना अपेक्षित काळ लवकरच आला.

तामिळनाडूच्या राजकारणात जयललिता यांचा मुख्यमंत्री पदाचा कार्यकाळ मोठा आहे. तामिळनाडूचा इतिहास त्यांच्याशिवाय लिहिला जाऊ शकत नाही.